Sąsiad z dołu

Sąsiad z dołu 

zawsze chodził ze śmiercią pod rękę

przynajmniej tak mówił

Na noc zamykał ją w szafie 

aby móc spokojnie pić do lustra

Potem mył twarz zimną wodą

i wychodził witać się z miastem

Kto mógł lepiej znać od niego

wszystkie dziwki stojące na rogu ulic

i te stare

z twarzami zaoranymi pazurem czasu

i te młode

świeże jak powiew wiosny

z sercem rozkwitłym od nagłych miłostek

Płacił za ich ciała 

za autostrady ud

za wzgórza piersi

i za usta 

które nie przerywały kiedy mówił

Na ulicy mijał piękne dziewczyny

delikatne i ciche

takie które dbałyby o niego

cerując skarpety i myjąc podłogi

dając mu szczęście 

o jakim nie marzył

lecz on zawsze mówił 

że ich dotyk 

zburzyłby jego spokój

Manuel del Kiro