Pod Gwiazdą Poezji

Budząc się wciąż w obcym mieście,

w łóżku przejętym po czyichś wzruszeniach,

kiedy cała ta nocna maszyneria,

trzeszczy i wiruje, zaczyna ożywać

i sny,

uwalniane ze złotych klatek bezsenności,

obsiadają ci ramiona,

zdajesz sobie sprawę,

że wszystkie te słodkie obietnice,

sypane z ust jak z rękawa,

są tylko

maleńką plamką na wielkiej mapie obłudy.

Może najlepiej będzie,

kiedy nie mówiąc nic, wyruszysz w drogę.

Zabierzesz ze sobą

tylko trochę sennych marzeń,

parę dobrych butów,

oraz ciepły koc,

by ukryć pod nim resztki złudzeń

i nie licz na to,

że ktoś poda ci dłoń,

kiedy będziesz leciał,

wprost w czarną otchłań rozpaczy.

Archiwum 07 marca 2020